MTB-TransAlp van Ramsau Oostenrijk naar Tarvisio Italië
zondag 28 juni tot zondag 5 juli 2009

2 jaar geleden tijdens mijn vakantie in Oostenrijk is het idee geboren: nog voor mijn 50ste met de MTB de Alpen over. Aangezien ik toen al 46 was begon de tijd te dringen. Eerst een nieuwe fiets nodig, want schijfremmen en een goede vering zijn wel nodig om een beetje veilig en comfortabel een steile afdaling te maken. Alleen de Alpen over is ook geen goed idee, dus binnen de club maar eens kijken of ik nog meer mensen mee kon krijgen. Tijdens onze jaarlijkse feestavond waren er na de nodige biertjes zeker 5 enthousiast om mee te gaan, toen ik uiteindelijk de reis ging boeken bleef alleen Jack over. Vanuit de reisorganisatie (Vasasport) was een trainingschema beschikbaar: 4 x trainen per week gedurende 10 weken met een goede basis moest voldoende zijn om met de mediumgroep mee te kunnen.

27 juni 2009 vertrek naar Oostenrijk, op 28 juni in de stromende regen aankomst in Ramsau. Normaal zou je vanuit het pension een prachtig uitzicht hebben op het Dachstein massief, nu was er alleen grijze lucht zichtbaar. Om 16:30 met 2 gidsen en een lokale Nederlander een trainingsritje, nog steeds in de regen. Na 1,5 uur over zeer steile paadjes en glibberige boomwortels waren we al redelijk kapot. Na een gezamenlijk diner volgde een kennismaking met de overige 23 deelnemers, gidsen en chauffeur. Vervolgens op tijd naar bed, want etappe 1 zou zwaar worden met dit weer.

Dag 1:

Nog steeds regen en geen Dachstein te zien. Onze gids Pieter nam de mediumgroep op sleeptouw. Omdat het busje niet bij de volgende hut kon komen mochten we met een goed gevulde rugzak op pad. Al snel kwamen we op een smal pad met spekgladde boomwortels. Een hele kunst om op je fiets te blijven. Ook werd duidelijk dat niet iedereen even behendig en moedig was, dus regelmatig wachten voordat we verder konden. Materiaalpech en een prachtige duikeling van Theo zorgde voor de nodige vertraging. De slotklim voerde ons via een steil pad naar de Oberhütte (1860 meter) waar Julia op ons zat te wachten. Jack en ik waren als eerste boven, de rest volgde op respectabele afstand. Na een snelle douche nog even genieten van de fantastische omgeving die alleen bereikbaar was voor wandelaars en MTB-ers. Samen aan een stevige maaltijd, daarna nog een drankje en weer op tijd naar bed. Deze keer mochten we met 14 man op “lager”, dus de meegebrachte oordopjes deden goed dienst.

Dag 2:

Inmiddels was het weer wat opgeklaard, na wat onderhoud aan de fiets weer volle goede moed op pad voor een mooie etappe. We hadden besloten om het eens te proberen in de sportgroep met gids Amro. Een glibberig pad vol stenen maakte het fietsen haast onmogelijk. Deelnemer Joost was iets te overmoedig en maakte een lelijke smakker. Eerst dachten we aan een gebroken sleutelbeen, later bleek zijn schouderblad gebroken te zijn. Op deze hoogvlakte natuurlijk geen GSM bereik waardoor Aad, de chauffeur van de bus, niet te bereiken was. Na een half uurtje fietsen weer bereik, dus Aad kon 150 kilometer omrijden om Joost op te pikken.

Wij konden ons weer concentreren op de rest van de tocht. Door mooie alpenweides en een zompig moeras kwamen we aan bij aan bij de Bonner Hütte (1712 meter). Deze keer met slechts 4 man op 1 kamer waarvan 1 kampioen snurken. Hier hielpen zelf de beste oordopjes niet, de hele kamer trilde kracht 4 op de schaal van Richter. Gelukkig hielp de vermoeidheid mij toch snel in slaap.


Dag 3:

Gelukkig vandaag met een klein rugzakje op pad, alleen voor wat eten en drinken. Weer een mooie maar zware dag voor de boeg. “slechts” 53 kilometer met bijna 2000 hoogtemeters. Inmiddels waren we er wel achter dat we goed meekonden met de sportgroep. Een zware rit door het skigebied van Katzberg bracht ons via een ruige winderige hoogvlakte naar onze volgende hut, de Frido-Kordon Hütte (1649 meter)

Dag 4:

Vandaag de beklimming van de Goldeck, met 2143 meter de hoogste van deze Transalp. Met enige trots lieten we een Nederlands echtpaar een paar mooie foto’s nemen bij het kruis op de top. Vervolgens een lastige afdaling naar Hotel Goldeck (1650 meter). Dit skihotel was speciaal voor ons open gegaan, wat te merken was aan het avondeten: frites met schnitzel, niet echt eten voor sportieve transalpers.

Dag 5:

Inmiddels met een behoorlijk stijve rug en zware benen mochten we onmiddellijk weer de Goldeck op. Een sputterende derailleur zorgde ervoor dat ik niet het juiste verzet kon kiezen, dus na een half uurtje al aardig de benen opgeblazen. Na technische hulp van gids Amro was de zaak weer snel in orde. Een fantastische afdaling met een topsnelheid van 76 kilometer per uur was de beloning voor al dit klimmen. Al snel volgde weer een zeer lastige beklimming bij de Weissensee. Fietsen werd lopen, strompelen met de fiets op de nek en vooral afzien. Daarna gelukkig weer een spannende afdaling naar Hermagor, mijn vakantiebestemming van 2 jaar geleden. Op een terras aan een heerlijke pasta dacht ik eraan hoe hier het idee voor deze Transalp was ontstaan. Vervolgens weer een pittige beklimming naar de Rattendorfer Alm (1535 meter) met uitzicht op de prachtige Kärnische Dolomieten. Een topdag met bijna 2400 hoogtemeters!

Een stevige maaltijdsoep moest ons weer voldoende energie geven voor de volgende dag, de laatste etappe naar Tarvisio. Gelukkig konden de ramen van de slaapzaal open, want 20 man en goulashsoep…..?

Dag 6:

De laatste dag met benen als beton maar gelukkig het zonnetje hoog aan de hemel. Een fantastisch mooi (wandel)pad langs en over diepe kloven leidde ons uiteindelijk over de grens naar Italië. Een piepklein paaltje midden op de alpenwei gaf de overgang van Oostenrijk naar Italië aan. Na een lange afdaling werden de laatste kilometers onder aanvoering van gids Amro in een behoorlijk pittig tempo volbracht. Een lekkere warme douche in een sporthotel spoelde alle vermoeidheid en emotie weg. De 360 kilometer en 11.440 hoogtemeters zaten er op!

Een touringcar met speciale aanhanger voor onze fietsen bracht ons terug naar Ramsau, waar we eindelijk het imposante Dachstein massief konden aanschouwen. s’avonds hebben we samen nog alle 1700 foto’s bekeken om vervolgens afscheid te nemen van alle deelnemers en begeleiders. Na een korte nacht al vroeg in de auto op weg naar huis met een moe maar voldaan gevoel en een onvergetelijke ervaring rijker. Wat zal de volgende uitdaging worden….?

Louis en Jack