La Marmotte 2012
November vorig jaar tijdens een bijeenkomst van de vrienden van het BGF (Basis Goodwill Fonds), maakte Marcel zijn plannen voor 2012 bekend. We rijden volgend jaar de Tour NL, 6 dagen door Nederland met een totale afstand van 950km. Voor de liefhebbers, rijden we twee weken daarna de Marmotte. Dit alles voor het goede doel, stichting Vlinderkind.
Piet Verboven, Adriaan op den Brouw, Marcel Jansen en ondergetekende, gaan de uitdaging aan en besluiten zich in te schrijven voor de Marmotte. De Marmotte gaat over 174 km met 5000 meter hoogteverschil. De route: Bourg d'Oisans-Col du Glandon-St Jean de Maurienne-Col du Télégraphe-Col du Galibier-Col du Lautaret-Alpe d'Huez.
Woensdag 4 juli vertrokken we richting Frankrijk en kwamen tegen de avond op de camping aan, 7 km vanaf de startplaats van de Marmotte.
Zaterdagmorgen vertrokken we om 06.30u richting Bourg d`oisson om een redelijke startplaats te hebben.
Daar aangekomen is het al een drukte van jewelste en staan we halverwege in het laatste startvak. Piet trok veel bekijks met z`n fiets, hij was goed voorbereid. Om 7.57 rijden we over de startmat en even later rijden Marcel en ik dik 50km/u met de grote massa mee tot we na zo`n 10 km verderop in Allemont aankomen, waar het eerste klimmetje begint. Daarna rijden we langs een stuwmeer naar de voet van de Glandon, waar het meteen serieus omhoog gaat. Een lange, onregelmatige beklimming met prachtige vergezichten 19,8 km lang, de top op 1924 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2%. Marcel rijd iets vlotter naar boven, maar ik blijf hem lang in het zicht houden. Na iets meer dan 2 uur bereiken we de top van de Glandon. Bidons vullen, banaan achter in m`n strot en zijn we samen aan de afdaling begonnen. Nu begrijpen we, waarom ze deze afdaling geneutraliseerd hebben en uit de tijdsregistratie hebben gehaald, wat een linke afdaling!!!
Op het vlakke stuk vormt zich al snel een groepje met een stevig tempo. Marcel sleurt er ook aardig aan en ik moet even een gaatje laten vallen. Even later vind ik toch weer aansluiting, wat toch wel behoorlijk wat kracht koste. De 2e klim is de Col du Télégraphe. Vanuit het noorden is de berg 11,8 km lang, 856 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,3 %. Aan de voet van de Télégraphe voel ik een spanning in m`n bovenbenen en besluit wat rustiger naar boven te rijden. Marcel rijd bij mij weg en verdwijnt al snel uit mijn gezichtsveld.
Na een afdaling van 3,4 km tot Valloire begint de gevreesde klim van de Col de Galibier. In Valloire vul ik mijn bidons met water, even een sanitaire stop en verder om de route te vervolgen. Vanuit Valloire 18,1 km afzien, 1245 hoogtemeters en een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9 %. Mijn benen begonnen krampachtig aan te voelen en net voor het steilste stuk schoot de kramp in mijn bovenbeen. Ik stopte om kramp eruit te drukken,
te drinken en mijn bidons te vullen met het koude bergwater. Daarna begon ik aan het steile stuk en even later schoot de kramp er weer in. Ik besloot een stukje te lopen. Er maalde van alles door m`n kop. Shit, ik ga het niet halen, te weinig gedronken? te snel gestart? had ik dat gat niet dicht moeten rijden? was ik nog niet hersteld van de Tour NL? Even mijn plannen bijstellen, zorgen dat ik de top bereik van de Galibier. Daarna een afdaling naar de voet van de Alpe d`Huez, dan zie ik wel weer. Ik stap weer op m`n fiets en gelukkig heeft dat stukje lopen mij goed gedaan en bereik ik enige tijd later de top. Mijn Bidons weer gevuld, trek mijn windjack aan, want er staat toch wel een stevig briesje.
Zo de afdaling kan beginnen. Na de tweede bocht van de afdaling ligt een fietser en een motorrijder op de grond, boven op elkaar geklapt. Ik ben gewaarschuwd, uitkijken dus. Verderop in de afdaling staat net een renner op die onderuit was gegaan. Hij kijkt mij aan met zijn bebloede gezicht, ja wat doe je dan als je met dik 70 km/u naar beneden dendert. Enige tijd later vormt er zich weer een groepje en dalen we verder en passeren we enkele tunnels in de mooie afdaling via Lautaret. De Laatste tunnel was niet verlicht en rijden we een donker gat in. Heel vaag zie ik een geel shirt voor mij en richt mij daar maar op en hopen dat alles goed gaat. Gelukkig rijden we zonder kleerscheuren de tunnel weer uit. Ik herstelde verbazend goed tijdens de afdaling en zag het weer helemaal zitten. Goud zit er niet meer in, maar ik ga wel de Alp d`Huez op en als ik
de eerste 5 bochten zonder kramp kom te zitten, dan rij ik hem uit. Hoe dichter we bij Bourg `d Oisans komen, hoe meer je verschillende renners langs de kant van de route ziet liggen, helemaal uitgeteld, of met kramp. Sommige lijken wel compleet in coma te liggen. Bij de voorraadpost in Bourg`d Oisans besluit ik een pitstop te houden, even pissen, eten en drinken en de bidons vullen.
Nu rest mij nog de laatste uitdaging in de Marmotte, de Alpe d`Huez , 13,8 km lang, 1061 te overwinnen hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9 %, 21 haarspeldbochten, waarvan de eerste 5 bochten het zwaarst zijn. Ik word aangemoedigd door de vele toeschouwers die langs de route staan. Tijdens
de beklimming kijk ik uit naar elke bocht, zo weer één erop zitten. Het klimmen gaat goed, maar ik blijf voorzichtig. Uitrijden is het belangrijkste. Hier zie je de ene fietser na de andere in de problemen komen. Zo nog 4 bochten te gaan en besluit iets te gaan versnellen, ik voel me goed en de benen voelen ook goed. Na 9 uur en 25 min. rijd ik over de finish, goed voor zilver. Marcel staat mij op te wachten, hij kwam na 9 uur over de finish, ook zilver. Nu nog wachten op Piet en Adriaan.
Uiteindelijk finisht Piet na 10 uur en 25 min (zilver) en Adriaan na 11 uur en 30 min (brons).
Piet Verboven, Adriaan op den Brouw, Marcel Jansen en ondergetekende, gaan de uitdaging aan en besluiten zich in te schrijven voor de Marmotte. De Marmotte gaat over 174 km met 5000 meter hoogteverschil. De route: Bourg d'Oisans-Col du Glandon-St Jean de Maurienne-Col du Télégraphe-Col du Galibier-Col du Lautaret-Alpe d'Huez.
Woensdag 4 juli vertrokken we richting Frankrijk en kwamen tegen de avond op de camping aan, 7 km vanaf de startplaats van de Marmotte.
Zaterdagmorgen vertrokken we om 06.30u richting Bourg d`oisson om een redelijke startplaats te hebben.
Daar aangekomen is het al een drukte van jewelste en staan we halverwege in het laatste startvak. Piet trok veel bekijks met z`n fiets, hij was goed voorbereid. Om 7.57 rijden we over de startmat en even later rijden Marcel en ik dik 50km/u met de grote massa mee tot we na zo`n 10 km verderop in Allemont aankomen, waar het eerste klimmetje begint. Daarna rijden we langs een stuwmeer naar de voet van de Glandon, waar het meteen serieus omhoog gaat. Een lange, onregelmatige beklimming met prachtige vergezichten 19,8 km lang, de top op 1924 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2%. Marcel rijd iets vlotter naar boven, maar ik blijf hem lang in het zicht houden. Na iets meer dan 2 uur bereiken we de top van de Glandon. Bidons vullen, banaan achter in m`n strot en zijn we samen aan de afdaling begonnen. Nu begrijpen we, waarom ze deze afdaling geneutraliseerd hebben en uit de tijdsregistratie hebben gehaald, wat een linke afdaling!!!
Op het vlakke stuk vormt zich al snel een groepje met een stevig tempo. Marcel sleurt er ook aardig aan en ik moet even een gaatje laten vallen. Even later vind ik toch weer aansluiting, wat toch wel behoorlijk wat kracht koste. De 2e klim is de Col du Télégraphe. Vanuit het noorden is de berg 11,8 km lang, 856 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,3 %. Aan de voet van de Télégraphe voel ik een spanning in m`n bovenbenen en besluit wat rustiger naar boven te rijden. Marcel rijd bij mij weg en verdwijnt al snel uit mijn gezichtsveld.
Na een afdaling van 3,4 km tot Valloire begint de gevreesde klim van de Col de Galibier. In Valloire vul ik mijn bidons met water, even een sanitaire stop en verder om de route te vervolgen. Vanuit Valloire 18,1 km afzien, 1245 hoogtemeters en een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9 %. Mijn benen begonnen krampachtig aan te voelen en net voor het steilste stuk schoot de kramp in mijn bovenbeen. Ik stopte om kramp eruit te drukken,
te drinken en mijn bidons te vullen met het koude bergwater. Daarna begon ik aan het steile stuk en even later schoot de kramp er weer in. Ik besloot een stukje te lopen. Er maalde van alles door m`n kop. Shit, ik ga het niet halen, te weinig gedronken? te snel gestart? had ik dat gat niet dicht moeten rijden? was ik nog niet hersteld van de Tour NL? Even mijn plannen bijstellen, zorgen dat ik de top bereik van de Galibier. Daarna een afdaling naar de voet van de Alpe d`Huez, dan zie ik wel weer. Ik stap weer op m`n fiets en gelukkig heeft dat stukje lopen mij goed gedaan en bereik ik enige tijd later de top. Mijn Bidons weer gevuld, trek mijn windjack aan, want er staat toch wel een stevig briesje.
Zo de afdaling kan beginnen. Na de tweede bocht van de afdaling ligt een fietser en een motorrijder op de grond, boven op elkaar geklapt. Ik ben gewaarschuwd, uitkijken dus. Verderop in de afdaling staat net een renner op die onderuit was gegaan. Hij kijkt mij aan met zijn bebloede gezicht, ja wat doe je dan als je met dik 70 km/u naar beneden dendert. Enige tijd later vormt er zich weer een groepje en dalen we verder en passeren we enkele tunnels in de mooie afdaling via Lautaret. De Laatste tunnel was niet verlicht en rijden we een donker gat in. Heel vaag zie ik een geel shirt voor mij en richt mij daar maar op en hopen dat alles goed gaat. Gelukkig rijden we zonder kleerscheuren de tunnel weer uit. Ik herstelde verbazend goed tijdens de afdaling en zag het weer helemaal zitten. Goud zit er niet meer in, maar ik ga wel de Alp d`Huez op en als ik
de eerste 5 bochten zonder kramp kom te zitten, dan rij ik hem uit. Hoe dichter we bij Bourg `d Oisans komen, hoe meer je verschillende renners langs de kant van de route ziet liggen, helemaal uitgeteld, of met kramp. Sommige lijken wel compleet in coma te liggen. Bij de voorraadpost in Bourg`d Oisans besluit ik een pitstop te houden, even pissen, eten en drinken en de bidons vullen.
Nu rest mij nog de laatste uitdaging in de Marmotte, de Alpe d`Huez , 13,8 km lang, 1061 te overwinnen hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9 %, 21 haarspeldbochten, waarvan de eerste 5 bochten het zwaarst zijn. Ik word aangemoedigd door de vele toeschouwers die langs de route staan. Tijdens
de beklimming kijk ik uit naar elke bocht, zo weer één erop zitten. Het klimmen gaat goed, maar ik blijf voorzichtig. Uitrijden is het belangrijkste. Hier zie je de ene fietser na de andere in de problemen komen. Zo nog 4 bochten te gaan en besluit iets te gaan versnellen, ik voel me goed en de benen voelen ook goed. Na 9 uur en 25 min. rijd ik over de finish, goed voor zilver. Marcel staat mij op te wachten, hij kwam na 9 uur over de finish, ook zilver. Nu nog wachten op Piet en Adriaan.
Uiteindelijk finisht Piet na 10 uur en 25 min (zilver) en Adriaan na 11 uur en 30 min (brons).
Blij dat we allemaal gezond en wel de finish hebben gehaald.
Jack
Jack
