Fiets voor een Huis
Vorig jaar werd ik gevraagd door een collega op het werk of
ik mee wilde doen aan Fiets voor een Huis. Aangezien ik nog maar net hersteld
was van een hersenschudding en nog maar goed een paar weken het fietsen weer
had opgepakt, zag ik dat niet zitten.
Het idee bleef echter wel in mijn gedachten. Daarom besloot ik dit jaar om mee te doen en hebben we (mijn vrouw en ik) er gelijk een vakantie aan gekoppeld.
Fiets of Loop voor een Huis houdt in dat er zoveel mogelijk gesponsorde mensen fietsend, hardlopend of wandelend naar de top van de Galibier in de Franse alpen gaan. Dit sportieve evenement van Wereldfoundation in samenwerking met Woord en daad, heeft dit jaar als doel om 500 huizen te kunnen bouwen voor de kansarme gezinnen in Bangladesh. Iedere deelnemer aan fiets of loop voor een huis brengt minimaal € 1.000,- sponsorgeld mee voor de bouw van huis. Voor verder informatie zie:
www.fietsvooreenhuis.nl
Dit jaar hebben er ruim 370 deelnemers, waarvan 228 fietsers, 16 hardlopers en 124 wandelaars zich voor deze editie aangemeld. De fietsers konden zich inschrijven voor de volgende afstanden:
Het idee bleef echter wel in mijn gedachten. Daarom besloot ik dit jaar om mee te doen en hebben we (mijn vrouw en ik) er gelijk een vakantie aan gekoppeld.
Fiets of Loop voor een Huis houdt in dat er zoveel mogelijk gesponsorde mensen fietsend, hardlopend of wandelend naar de top van de Galibier in de Franse alpen gaan. Dit sportieve evenement van Wereldfoundation in samenwerking met Woord en daad, heeft dit jaar als doel om 500 huizen te kunnen bouwen voor de kansarme gezinnen in Bangladesh. Iedere deelnemer aan fiets of loop voor een huis brengt minimaal € 1.000,- sponsorgeld mee voor de bouw van huis. Voor verder informatie zie:
www.fietsvooreenhuis.nl
Dit jaar hebben er ruim 370 deelnemers, waarvan 228 fietsers, 16 hardlopers en 124 wandelaars zich voor deze editie aangemeld. De fietsers konden zich inschrijven voor de volgende afstanden:
Zaterdag 15 aug kwamen we aan in het appartement les chalets du Galibier in Vailloire. De regen kwam met bakken uit de lucht en het was hooguit 7 graden. De volgende dag was het gelukkig droog en besloot ik mijn eerste trainingsrit te gaan maken. Afdalen naar St-Michelle-de Marienne, dan de Telegraphe en een gedeelte van de Galibier beklimmen. Rustig afgedaald, want het wegdek was nog nat, daarna aan de klim van de Telegraphe begonnen, 11,8 km lang, 856 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,3%.
Na een klein uurtje kwam ik boven aan de Telegraphe om vervolgens 3 ½ km af te dalen naar Valloire. Vanaf Valloire begon de klim van 18 km naar de top van de Galibier, 1245 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9%.
Ik ben doorgefietst tot 7 km onder de top tot een hoogte van ongeveer 2050 meter, zodat ik nog net het steile stuk meepakte.
Maandag besloot ik eerst de Galibier te beklimmen en daarna de Telegraphe. Na 8km afdalen van de Galibier nog een terrasje gepakt, daar zat Alie op mij te wachten met een heerlijke bosbessentaart. Vervolgens afgedaald naar Saint Michelle-de-Marienne om aan de klim van de Telegraphe te beginnen. Ik merkte dat de beklimming wat moeizamer ging, omdat ik nu eerst de Galibier had beklommen. Toch reed ik in dezelfde tijd als gisteren naar de top. Dinsdag een rustdag gehouden.
Woensdag de hele route nog een keer gereden, maar nu eerst de Telegraphe en daarna de Galibier. Ik reed de Telegraphe 5 min sneller naar boven als de voorgaande keren. Ongeveer 8 km onder de top van de Galibier begint het steile stuk. Hier werd het 10%. Mijn bovenbenen begonnen toch wel aardig pijn te doen. Na 2 uur en 35 min kwam ik aan de top van de Galibier.
Donderdag was de organisatie al druk bezig met de voorbereidingen. Vanaf 16:00 u kon je je deelnamepakket ophalen en de nodige informatie verkrijgen. Mijn bovenbenen deden toch wel aardig pijn van de laatste rit. Louis had tegen mij gezegd, als je je van te voren kan laten masseren moet je daar gebruik van maken. Vanaf vrijdagmiddag kon je je laten masseren en heb mij meteen ingeschreven. Omdat ik afgelopen woensdag zulke zere benen had na de rit had ik toch maar besloten om een 30 tandwiel in mijn cassette te plaatsen. Daarvoor had ik een 13 tands tandwiel verwijderd.
Vrijdagmorgen eerst de fiets laten keuren nog een testritje van 15 km gemaakt, omdat ik de cassette had aangepast. Terug naar het appartement gereden om te douchen en vervolgens naar de massagetafel. Nou ik moet zeggen, dat heeft aardig geholpen.
Om 17:30 werd het evenement geopend en kregen we informatie over het project in Bangladesh en over de te rijden rit. Eerst kregen we een video boodschap van Bauke Mollema, ambassadeur van Fiets voor een huis. Als grote verassing kwam hij ineens binnen lopen. Daar kondigde hij aan dat hij de route ook 2x ging rijden. Vervolgens werd er nog een groepsfoto gemaakt en kregen we een pasta buffet aangeboden.
Eenmaal terug in het appartement alle voorbereidingen getroffen. De zenuwen gierden door m`n lijf. Om 21:00u lag ik in bed, want de volgende morgen moesten we om 06:00 opstaan.
Zaterdagmorgen om 07:15u richting de start gereden. Ik was één van de eersten, dus besloot nog maar even warm te rijden. Daarna opgesteld aan de start. Daar werd medegedeeld dat we geneutraliseerd vanuit Valloire naar St- Michel-de-Maurienne zouden fietsen, vanwege het grote aantal deelnemers.
Om 08:00 werd door Bauke het startsein gegeven en reden we achter de auto en motorrijder van de organisatie aan richting Saint Michelle-de-Maurienne.
Daar werd nogmaals een startsein gegeven en de tocht kon beginnen. Meteen reed er al een groepje van zo`n 6 man vooruit, waaronder Bauke Mollema. Even twijfelde ik, zal ik er naar toe rijden, nee niet doen, eigen tempo rijden. Mijn benen voelden goed. Ik reed de Telegraphe op met een lichter verzet dan de voorgaand keren in 52 minuten naar boven. Vervolgens afgedaald naar Valloire, waar de klim van de Galibier begint.
Na ongeveer anderhalve kilometer kwam ik bij het appartement aan, dat pal langs de route lag, waar Alie mij van volle bidons en voeding voorzag. De weg had daar al een stijging van 10 %. In les Verneys aangekomen vlakt de weg weer af en wordt de klim eerder vals plat langs de rivier de Valloirette. Hier kun je even op adem komen, maar niet voor lang, want even later nam het stijgingspercentage al weer toe en varieerde van 7% tot 9%. Op 8 ½ km van de top nam het stijgingspercentage weer even af tot 4,5%. Dat was lekker, want na het passeren van het 8 km paaltje bij het restaurant Plan Lachet begon het steile stuk van de klim en de 10% verscheen al heel snel op mijn Garmin. Je passeert de 2000 meter grens en de klim wordt steiler en steiler. De auto van de organisatie kwam mij voorbij en riep, je ligt op de 6e plek. Dat motiveerde mij wel extra om tegen die berg op te rijden en ik keek meteen opzij waar mijn achtervolgers waren. Mijn voorsprong op nummer 7 schatte ik op zo`n 500 m en dacht, dit moet ik volhouden tot aan de top. De weg kronkelde naar boven totdat ik op een redelijk lang recht stuk uit kwam, vanwaar je de top kon zien liggen. Het werd hier 9% en dat voelde lekker na dat steile stuk van 10-11%. Ik moest nog 3 kilometer naar de top toen Bauke al aan de afdaling bezig was en mij passeerde. Daarna kronkelde de weg weer verder naar boven en het stijgingspercentage werd hier en daar weer 10%. Ik hoorde de omroeper al boven op de top, passeerde een restaurant waar ik links langs een slagboom reed en zag het paaltje, nog 1 km. Ik keek nog achterom maar had nog een behoorlijke voorsprong op nummer 7.
De weg ging steil naar boven en na een scherpe bocht werd de weg 12%. Shit dat laatste stuk was toch wel pittig. Nog en paar bochten en ik zag de top. Na 2 ½ uur klimmen kwam ik als 6e over de streep.
Boven op de top moest je je deelnemerskaart af laten stempelen en kon je het bouwsteentje van duplo plaatsen om het huis op de top verder af te bouwen. Iedere deelnemer had een duplo steentje mee gekregen, om zo symbolisch een huis af te bouwen aan de top.
Na wat te eten gepakt te hebben begon ik aan de afdaling. Hier en daar wel uitkijken, want het was druk met auto`s en motoren op de route. Bij het appartement aangekomen stond Alie weer klaar met volle bidons en voeding. Nadat ik een banaan en een gelletje naar binnen had gewerkt zette ik mijn afdaling voort. Halverwege de afdaling van de Telegraphe zag ik Bauke al weer naar boven rijden. Hij groette mij. Na ongeveer een uur vanaf de top van de Galibier was ik weer in St- Michel-de-Maurienne. Daar even een sanitaire stop gehouden, voordat ik weer aan de klim van de Telegraphe begon. In de afdaling had ik vier renners geteld, waaronder Bauke, die voor mij lagen.
Ik had net weer een kilometer geklommen toen ik mijn eerste achtervolgers in hun afdaling tegen kwam. De temperatuur was ook al aardig opgelopen, dus de rits van mijn fietsshirt ging zo ver mogelijk open. Ik deed nu een klein 1 uurtje over de klim van de Telegraphe en zag nog steeds mijn achtervolgers niet. Daarna weer afgedaald naar Valloire om voor de 2e keer aan de klim van de Galibier te beginnen. Alie stond weer klaar om mij te voorzien van volle bidons een banaan en een gelletje.
Het werd nu toch wel zwaar, ook 7% deed al zeer, die voelde nu als 10%. Ik reed ongeveer een kilometer per uur langzamer naar boven dan de eerste keer. Regelmatig passeerde ik renners, maar wist niet of die de lange of een kortere route reden. Ik moest nog 10 km klimmen toen Bauke mij weer passeerde in zijn afdaling naar Valloire. Hij moedigde mij aan. Even later passeerde ik een renner, waarvan later bleek dat hij op de 4e plaats eindigde. Ik had zelf al een vermoeden dat het een renner was die dezelfde route reed als mij. Op het steile stuk nam mijn voorsprong op hem alleen maar toe. Het was zwaar, maar ik wist dat ik goed reed en keek uit naar het lange rechte stuk. Daar zou het weer 1% minder steil worden. En als je aan het afzien bent is dat toch al heel lekker. Nog 3 km te gaan, ik zag de top en hoorde de omroeper weer. Even later kwam ik weer bij het restaurant en wist nu dat ik aan de laatste kilometer begon. Het steilste stuk van 12%, dus nog even doorbijten. Ik werd volop aangemoedigd door de wandellaars van Loop voor een huis. Nog een bocht dan ben je er riepen ze. Maar er kwam nog een bocht en nog één.
Na 120 km en 4367 hoogtemeters kwam ik als 3e over de finish van diegene die de gehele tocht 2x hadden gereden.
Na nog even wat gegeten en gedronken te hebben en gewacht tot nummer 4 over de streep kwam, begon ik aan de 18 km lange afdaling naar Valloire.
Het was super ervaring, mede omdat alles goed ging en er geen gelukkig geen gekke dingen zijn gebeurd.
Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de financiële en/of sportieve en morele bijdrage aan deze uitdaging.
Na een klein uurtje kwam ik boven aan de Telegraphe om vervolgens 3 ½ km af te dalen naar Valloire. Vanaf Valloire begon de klim van 18 km naar de top van de Galibier, 1245 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,9%.
Ik ben doorgefietst tot 7 km onder de top tot een hoogte van ongeveer 2050 meter, zodat ik nog net het steile stuk meepakte.
Maandag besloot ik eerst de Galibier te beklimmen en daarna de Telegraphe. Na 8km afdalen van de Galibier nog een terrasje gepakt, daar zat Alie op mij te wachten met een heerlijke bosbessentaart. Vervolgens afgedaald naar Saint Michelle-de-Marienne om aan de klim van de Telegraphe te beginnen. Ik merkte dat de beklimming wat moeizamer ging, omdat ik nu eerst de Galibier had beklommen. Toch reed ik in dezelfde tijd als gisteren naar de top. Dinsdag een rustdag gehouden.
Woensdag de hele route nog een keer gereden, maar nu eerst de Telegraphe en daarna de Galibier. Ik reed de Telegraphe 5 min sneller naar boven als de voorgaande keren. Ongeveer 8 km onder de top van de Galibier begint het steile stuk. Hier werd het 10%. Mijn bovenbenen begonnen toch wel aardig pijn te doen. Na 2 uur en 35 min kwam ik aan de top van de Galibier.
Donderdag was de organisatie al druk bezig met de voorbereidingen. Vanaf 16:00 u kon je je deelnamepakket ophalen en de nodige informatie verkrijgen. Mijn bovenbenen deden toch wel aardig pijn van de laatste rit. Louis had tegen mij gezegd, als je je van te voren kan laten masseren moet je daar gebruik van maken. Vanaf vrijdagmiddag kon je je laten masseren en heb mij meteen ingeschreven. Omdat ik afgelopen woensdag zulke zere benen had na de rit had ik toch maar besloten om een 30 tandwiel in mijn cassette te plaatsen. Daarvoor had ik een 13 tands tandwiel verwijderd.
Vrijdagmorgen eerst de fiets laten keuren nog een testritje van 15 km gemaakt, omdat ik de cassette had aangepast. Terug naar het appartement gereden om te douchen en vervolgens naar de massagetafel. Nou ik moet zeggen, dat heeft aardig geholpen.
Om 17:30 werd het evenement geopend en kregen we informatie over het project in Bangladesh en over de te rijden rit. Eerst kregen we een video boodschap van Bauke Mollema, ambassadeur van Fiets voor een huis. Als grote verassing kwam hij ineens binnen lopen. Daar kondigde hij aan dat hij de route ook 2x ging rijden. Vervolgens werd er nog een groepsfoto gemaakt en kregen we een pasta buffet aangeboden.
Eenmaal terug in het appartement alle voorbereidingen getroffen. De zenuwen gierden door m`n lijf. Om 21:00u lag ik in bed, want de volgende morgen moesten we om 06:00 opstaan.
Zaterdagmorgen om 07:15u richting de start gereden. Ik was één van de eersten, dus besloot nog maar even warm te rijden. Daarna opgesteld aan de start. Daar werd medegedeeld dat we geneutraliseerd vanuit Valloire naar St- Michel-de-Maurienne zouden fietsen, vanwege het grote aantal deelnemers.
Om 08:00 werd door Bauke het startsein gegeven en reden we achter de auto en motorrijder van de organisatie aan richting Saint Michelle-de-Maurienne.
Daar werd nogmaals een startsein gegeven en de tocht kon beginnen. Meteen reed er al een groepje van zo`n 6 man vooruit, waaronder Bauke Mollema. Even twijfelde ik, zal ik er naar toe rijden, nee niet doen, eigen tempo rijden. Mijn benen voelden goed. Ik reed de Telegraphe op met een lichter verzet dan de voorgaand keren in 52 minuten naar boven. Vervolgens afgedaald naar Valloire, waar de klim van de Galibier begint.
Na ongeveer anderhalve kilometer kwam ik bij het appartement aan, dat pal langs de route lag, waar Alie mij van volle bidons en voeding voorzag. De weg had daar al een stijging van 10 %. In les Verneys aangekomen vlakt de weg weer af en wordt de klim eerder vals plat langs de rivier de Valloirette. Hier kun je even op adem komen, maar niet voor lang, want even later nam het stijgingspercentage al weer toe en varieerde van 7% tot 9%. Op 8 ½ km van de top nam het stijgingspercentage weer even af tot 4,5%. Dat was lekker, want na het passeren van het 8 km paaltje bij het restaurant Plan Lachet begon het steile stuk van de klim en de 10% verscheen al heel snel op mijn Garmin. Je passeert de 2000 meter grens en de klim wordt steiler en steiler. De auto van de organisatie kwam mij voorbij en riep, je ligt op de 6e plek. Dat motiveerde mij wel extra om tegen die berg op te rijden en ik keek meteen opzij waar mijn achtervolgers waren. Mijn voorsprong op nummer 7 schatte ik op zo`n 500 m en dacht, dit moet ik volhouden tot aan de top. De weg kronkelde naar boven totdat ik op een redelijk lang recht stuk uit kwam, vanwaar je de top kon zien liggen. Het werd hier 9% en dat voelde lekker na dat steile stuk van 10-11%. Ik moest nog 3 kilometer naar de top toen Bauke al aan de afdaling bezig was en mij passeerde. Daarna kronkelde de weg weer verder naar boven en het stijgingspercentage werd hier en daar weer 10%. Ik hoorde de omroeper al boven op de top, passeerde een restaurant waar ik links langs een slagboom reed en zag het paaltje, nog 1 km. Ik keek nog achterom maar had nog een behoorlijke voorsprong op nummer 7.
De weg ging steil naar boven en na een scherpe bocht werd de weg 12%. Shit dat laatste stuk was toch wel pittig. Nog en paar bochten en ik zag de top. Na 2 ½ uur klimmen kwam ik als 6e over de streep.
Boven op de top moest je je deelnemerskaart af laten stempelen en kon je het bouwsteentje van duplo plaatsen om het huis op de top verder af te bouwen. Iedere deelnemer had een duplo steentje mee gekregen, om zo symbolisch een huis af te bouwen aan de top.
Na wat te eten gepakt te hebben begon ik aan de afdaling. Hier en daar wel uitkijken, want het was druk met auto`s en motoren op de route. Bij het appartement aangekomen stond Alie weer klaar met volle bidons en voeding. Nadat ik een banaan en een gelletje naar binnen had gewerkt zette ik mijn afdaling voort. Halverwege de afdaling van de Telegraphe zag ik Bauke al weer naar boven rijden. Hij groette mij. Na ongeveer een uur vanaf de top van de Galibier was ik weer in St- Michel-de-Maurienne. Daar even een sanitaire stop gehouden, voordat ik weer aan de klim van de Telegraphe begon. In de afdaling had ik vier renners geteld, waaronder Bauke, die voor mij lagen.
Ik had net weer een kilometer geklommen toen ik mijn eerste achtervolgers in hun afdaling tegen kwam. De temperatuur was ook al aardig opgelopen, dus de rits van mijn fietsshirt ging zo ver mogelijk open. Ik deed nu een klein 1 uurtje over de klim van de Telegraphe en zag nog steeds mijn achtervolgers niet. Daarna weer afgedaald naar Valloire om voor de 2e keer aan de klim van de Galibier te beginnen. Alie stond weer klaar om mij te voorzien van volle bidons een banaan en een gelletje.
Het werd nu toch wel zwaar, ook 7% deed al zeer, die voelde nu als 10%. Ik reed ongeveer een kilometer per uur langzamer naar boven dan de eerste keer. Regelmatig passeerde ik renners, maar wist niet of die de lange of een kortere route reden. Ik moest nog 10 km klimmen toen Bauke mij weer passeerde in zijn afdaling naar Valloire. Hij moedigde mij aan. Even later passeerde ik een renner, waarvan later bleek dat hij op de 4e plaats eindigde. Ik had zelf al een vermoeden dat het een renner was die dezelfde route reed als mij. Op het steile stuk nam mijn voorsprong op hem alleen maar toe. Het was zwaar, maar ik wist dat ik goed reed en keek uit naar het lange rechte stuk. Daar zou het weer 1% minder steil worden. En als je aan het afzien bent is dat toch al heel lekker. Nog 3 km te gaan, ik zag de top en hoorde de omroeper weer. Even later kwam ik weer bij het restaurant en wist nu dat ik aan de laatste kilometer begon. Het steilste stuk van 12%, dus nog even doorbijten. Ik werd volop aangemoedigd door de wandellaars van Loop voor een huis. Nog een bocht dan ben je er riepen ze. Maar er kwam nog een bocht en nog één.
Na 120 km en 4367 hoogtemeters kwam ik als 3e over de finish van diegene die de gehele tocht 2x hadden gereden.
Na nog even wat gegeten en gedronken te hebben en gewacht tot nummer 4 over de streep kwam, begon ik aan de 18 km lange afdaling naar Valloire.
Het was super ervaring, mede omdat alles goed ging en er geen gelukkig geen gekke dingen zijn gebeurd.
Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de financiële en/of sportieve en morele bijdrage aan deze uitdaging.
